Η ψυχή μας κατά τον Πλάτωνα , μετά την περιπλάνηση της στους ουράνιους τόπους, εισήλθε στον κόσμο των ιδεών , τον κόσμο της απόλυτης γνώσης, και εν συνεχεία συντελέσθηκε το γεγονός της φυσικής μας γέννησης. Είναι η στιγμή που η ψυχή μας εισήλθε στο σώμα μας. Το γεγονός αυτό στάθηκε η αιτία, ώστε να ξεχάσουμε τις ιδέες. Η λήθη αυτή παγιώθηκε, και η ψυχή μας άρχισε να τροφοδοτείται με πληροφορίες από τη καθημερινότητα, οι οποίες είναι αντίγραφα των ιδεών.
Το δυστύχημα λοιπόν κατά τον Πλάτωνα δεν είναι η λήθη και η πλάνη μας οι ίδιες, αλλά το γεγονός ότι δεν έχουμε συνείδησή τους. Επειδή έχουμε ξεχάσει τις ιδέες, δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτά που βλέπουμε με τις αισθήσεις μας στον υλικό κόσμο είναι απατηλές εικόνες των πραγμάτων που είδαμε και γνωρίσαμε στον κόσμο των ιδεών και πιστεύουμε ότι είναι τα αληθινά όντα
Η ψυχή επιλέγει κάθε φορά τον τρόπο της ζωής της αναλόγως με τον εκάστοτε στόχο της, ανάλογα δηλαδή με την ιδέα που θέλει να εξελίξει. Άρα ο άνθρωπος είναι εξαρχής γνώστης του παρελθόντος του αλλά και εξαρχής γνώστης και του μέλλοντος του δηλαδή της ζωής του όπως αυτή εμφανίζεται στον υλικό κόσμο. Ή διαφορά μεταξύ των ανθρώπων είναι πως μερικοί από εμάς είμαστε τόσο προσηλωμένοι στο συνειδητό κόσμο και στην προσπάθειά μας για επιβίωση σ’ αυτόν που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη γνώση που κρύβεται στο ασυνείδητο. Άλλοι αντιλαμβάνονται τη γνώση αυτή ως απλή εξέλιξη της επιστήμης ενώ άλλοι την θεωρούν ως δώρο μόνο λίγων εξ’ ημών, ως δηλαδή προφητική δύναμη.
Κατά την άποψή μου, όταν ο άνθρωπος μάθει να έχει εμπιστοσύνη σ’ αυτό που του υπαγορεύει το ασυνείδητο κατά τον Γιουνκ ή υποσυνείδητο κατά τον Φρόυντ, τότε ταυτόχρονα μπορεί να γίνει και προφήτης της ζωής του, να προβλέψει δηλαδή το καταγεγραμμένο και ήδη επιλεγμένο απ’ αυτόν μέλλον. Μπορεί ακόμα και να αλλάξει το μέλλον του διότι μ’ αυτή τη λογική, ο ίδιος είναι αυτός που το σχεδίασε πριν ακόμα από τη γέννησή του. Σύμφωνα δε με όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες που υπάρχουν, ένα είναι το κοινό απόφθεγμα «στον κάθε άνθρωπο έχει δωριστεί από το θεό η ελευθέρα βούληση».
Αναλύοντας μερικές από τις θεωρίες του Γιουνκ σχετικά με το ασυνείδητο μπορούμε να στηρίξουμε την άποψη πως όλα τα ανωτέρω ερωτήματα και θεωρίες κρύβουν αλήθειες μέσα τους . Η μεγαλύτερη προσφορά του Γιουνκ στην εξέλιξη της ψυχολογίας ήταν η έννοια της ψυχής, η ψυχική δομή, το ασυνείδητο. Για τον Γιουνκ ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου δεν είναι μία φαντασίωση, αλλά μία πραγματικότητα: «Υπάρχουν πράγματα μέσα στην ψυχή που ζουν και λειτουργούν ακριβώς σαν να ήταν συνειδητά, ενώ το εγώ δεν υποπτεύεται καν την ύπαρξή τους».
«Η ψυχή δεν είναι λιγότερο πραγματική από το σώμα. Αν και δεν μπορεί να ψηλαφηθεί, μπορεί όμως να γίνει άμεσα και πλήρως αισθητή καθώς και να παρατηρηθεί. Είναι ένας κόσμος αφεαυτού που διέπεται από νόμους, και διαθέτει τα δικά του εκφραστικά μέσα. Όσα γνωρίζουμε για την ύπαρξή μας ή για τον κόσμο, φθάνουν σε μας μέσω της ψυχής.»
«Με τον όρο «Ψυχή» ο Γιουνκ εννοεί το σύνολο όλων των εσωτερικών διαδικασιών συνειδητών και ασυνείδητων.
Η ανθρώπινη πείρα λοιπόν, κατά τον Γιουνκ είναι καταγεγραμμένη στο ασυνείδητο του ανθρώπου. Σύμφωνα πάλι με τον ίδιο, το ασυνείδητο είναι παλαιότερο από το συνειδητό. Το ασυνείδητο έχει πείρα. Άρα η ψυχή του ανθρώπου έχει πείρα, έχει γνώσεις, έχει δηλαδή μαντικές ικανότητες. Έτσι, ο άνθρωπος βρίσκεται στο σημείο εκείνο που πιστεύει στη μαντική αλλά δεν μπορεί να την εξηγήσει με τη λογική, δηλαδή με το συνειδητό του.
Σύμφωνα με όλα παραπάνω η μαντική είναι η γνώση των ιδεών που προϋπάρχει στο ασυνείδητο του ανθρώπου.
Η μαντική λοιπόν υπάρχει ως δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους, είναι δηλαδή κτήμα τους. Η διαφορά έγκειται στην διαφορετική έκφραση του ασυνειδήτου στον κάθε άνθρωπο, στην ακούσια ή και εκούσια εξάλειψη των αναμνήσεων των ιδεών.